Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Ας πουμε τι ακριβως θελουμε...

Το δυσκολο εγινε, ο κοσμος βγηκε στους δρομους, νεοι, γεροι και μικρα παιδια, κινητοποιηθηκαν και ζητανε αλλαγη. Τωρα πρεπει να επιλεξουμε ποια απο τις δυο κατευθυνσεις θα παρουμε -γιατι μονο δυο υπαρχουν- ή την κατευθυνση της αλλαγης ή της αποσιωπισης. Ολοι θα πουμε "μα απο εδω και περα μονο αλλαγη!" αλλα θα ηταν καλο να διερωτηθουμε πως θα ερθει αυτη η αλλαγη, πως μπορουμε να τη φερουμε, πως θα πεισουμε το κοσμο να μας ακολουθησει. Δεν ειναι τοσο ευκολο, ισως αν τα παιδια που ειναι στους δρομους βγουν στις τηλεορασεις και μιλησουν, ισως να καταφερουν να δειξουν στο κοσμο οτι αναρχια δεν ειναι βανδαλισμος αλλα ενας ομορφος τροπος ζωης. Θα ηταν καλο να φτιαξουμε γεφυρες εποικινωνιας με το κοσμο ωστε να ενωθουμε και να καταφερουμε να αλλαξουμε το συστημα, δεν νομιζω οτι ειμαι μονος μου οταν φανταζομαι τη δημιουργια μιας κομμουνας ισαξιας αυτης του Παρισιου το 1871. Αν θελουμε να φερουμε μια τοσο μεγαλη αλλαγη στη κοινωνια, χρειαζομαστε ολοι.

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Κουραστηκα

Κυκλοφορει σε διαφορα blog ενα ηχητικο ντοκουμεντο του δημοσιογραφου Γιωργου Κακουση του Alpha Radio. Εγω το ακουσα στον monahikoslikos (http://erimitis.blogspot.com/). Πριν το ακουσω η οργη ξεχυλιζε μεσα μου, τωρα δεν μπορω να παρω τα ποδια απο την θλιψη. Δεν μπορω αλλο βια, αλλα αιματα, αλλα θυματα, κουραστηκα. Κουραστηκα να βλεπω γονεις να κλαινε για τα χαμενα παιδια τους, παιδια να κλαινε για τους χαμενους γονεις τους, ανθρωπους να κλαινε για τον χαμο ανθρωπων. Επικροτω οποιαδηποτε κινηση εναντια της εξουσιας, μπραβο στα παιδια που καταβηκαν στους δρομους, αλλα εγω κουραστηκα, να βλεπω την ιστορια του ανθρωπινου πολιτισμου βουτηγμενη στο αιμα. Ισως ακουγεται λογος φοβιτσιαρη αλλα συγχωρεστε με κουραστηκα. Εχω ενα φιλο ΑφροΑμεριακανο, πιστευει παρα πολυ στο Θεο και στον Χριστο, μαλλον περισσοτερο απο μενα ειπε κατι και ασ κλεισω με αυτο "Ας προσευχηθουμε για την ψυχη του παιδιου που χαθηκε, αλλα και για το μπατσο που πυροβολησε"
Μεγαλες κουβεντες, ολοι βραζουμε στο ιδιο καζανι, μηπως τελικα η κολαση ειναι αυτη που ειμαστε τωρα? Ξερω οτι με προσευχες δεν καταφεραμε τιποτα, αλλα δεν ξερω πια που να στραφω στη βια ή στη προσευχη, στο αιμα ή στο προσωπικο μαρτυριο των τυψεων? Συγνωμμη αν σε μπερδεψα αγαπητε μου φιλε αλλα ειμαι και εγω μπερδεμενος και πια πολυ κουρασμενος, ρε γαμωτο δεν ξερω πως μπορουν πια τα πραγματα να αλλαξουν!